Ken je dat gevoel? Er word je iets gevraagd, of er moet iets gebeuren. En aan alles voel je…….. NEEEEEE. Iets met weerstand dus. Zo was mijn man laatst met 2 van onze kids op visvakantie (jawel) en was ik een week met onze dochter thuis. Zij vond het een goed idee om 1 dag in die week de baas te zijn (nadat ze overigens de andere dagen ook behoorlijk haar aandeel had gehad in de uitstapjes). Bij mij roept dit aan alle kanten weerstand op. En uiteraard allerlei aannames. Zoals, zij gaat dan de hele dag bepalen wat ik doe, aantrek, (ongezond) eet, wat ik niet doe, waar we heen gaan. Ik heb dus niets in te brengen en alleen te volgen… Nu is mijn natuurlijke reactie om hier heel hard tegen te gaan vechten. Argumenten te bedenken waarom dat geen goed idee is. En als ik het al ga doen, dan met allerlei voorwaarden. Op het moment dat ik dit bij mezelf merkte ging ik bij mezelf eens voelen, wat voor weerstand ik eigenlijk had. En vertelde ik mezelf (jaja) dat ik best die weerstand mocht voelen. Alleen dat al, gewoon accepteren wat er was, gaf me zoveel ruimte. Dat ik vervolgens bedacht, hoe erg kan ik het zijn? Desnoods krijg ik de hele dag snoep en moet ik iets doen wat ik niet leuk vind. Dus door te accepteren wat ik voelde, ontstond er lucht en ruimte voor iets anders. En kon ik me volledig overgeven aan deze dag. En wat denk je? Het was echt een superdag. Mijn dochter blijkt een baas te zijn die en goed voor zichzelf zorgt en ook lief is voor mij. Nederland, pas maar op ;-).
